Sabantuy to najstarsze i ulubione święto w Republice Tatarstanu. Poświęcony jest pracy w terenie, oznacza koniec wiosennych prac polowych i pięknie odsłania wszystkie obrzędy i zwyczaje Tatarów.
Nazwa tego święta pochodzi od dwóch tureckich słów - saban (pług) i tui (święto). Pochodzenie Sabantuy było pierwotnie związane z rozkwitem przyrody i początkiem wiosennych prac polowych. A wszystkie rytuały, które dotarły do naszych dni, są na cześć słońca i boga nieba. Stąd pochodziły tradycyjne zawody w skokach, biegach, zapasach i wyścigach konnych.
Stopniowo, pod wpływem czasu, wraz z przyjęciem islamu i wprowadzeniem kalendarza gregoriańskiego w 1918 roku, święto nieco się zmieniło, a jego obchody przełożono na dzień przesilenia letniego. Mimo to Sabantuy na przestrzeni wieków zachowało najlepsze przykłady dziedzictwa kulturowego Tatarów – gry, pieśni, tańce oraz oryginalną rywalizację siły i zręczności.
Dziś święto to uzyskało status święta państwowego i odbywa się w trzech etapach. W pierwszy weekend po zakończeniu wiosennych prac polowych Sabantuy obchodzony jest we wsiach i wioskach Republiki, tydzień później święto przybywa do dużych miast, a na koniec kolejny tydzień obchodzony jest w stolicy Tatarstanu - mieście z Kazania.
Administracja musi przeznaczyć na to święto pieniądze i w każdy możliwy sposób przyczynia się do jego organizacji, gdyż jest to ogromna wartość kulturowa Tatarstanu. We wszystkich ośrodkach administracyjnych w Sabantuy budowane są platformy na występy mistrzów sztuki, na koncerty, na pewno organizowane są majdan na konkursy i konkursy, odbywają się festiwale folklorystyczne.
Szczególnie efektowne są gry i zawody sportowe, których tradycją jest podnoszenie kamieni, zapasy na rękę, przeciąganie liny (lasso tartysz), a także konkurs żartów w bieganiu z jarzmem. Do tego często dochodzi do bójek z workami słomy, tłuczenia garnków i wspinania się na słup. A jeśli warunki organizacji na to pozwalają, odbywają się triki, zawody w parach zaprzęgowych, szybka jazda pod siodłem i kyz kuu – zawody, podczas których jeździec musi dogonić dziewczynę jeźdźca i pocałować ją w galopie. Dzięki tej uroczystości Sabantuy przyczynia się do zachowania starożytnych tradycji, przekazując je z pokolenia na pokolenie.
