Dzień 23 lutego zaczął być obchodzony już w 1922 roku. W historiografii sowieckiej powszechnie przyjmowano, że tego dnia w 1918 r. armia rewolucyjnej Rosji odniosła pierwsze zwycięstwa. Stało się to w okolicach Narwy i Gdowa, gdzie Armia Czerwona zmusiła wojska kajzerowskich Niemiec do odwrotu. Z biegiem czasu treść święta uległa zmianie.
Początkowo dzień 23 lutego nazwano Dniem Armii Czerwonej i Marynarki Wojennej. To było święto czysto wojskowe. Autorytet wojskowych był niezwykle wysoki, służba w wojsku uważana była za bardzo prestiżową. Należy zauważyć, że nie wszyscy zostali w tamtych latach zabrani do Armii Czerwonej. Młody człowiek musiał mieć nie tylko doskonałe zdrowie, ale także należeć do określonych grup społecznych. Do służby wojskowej powołano chłopców z rodzin robotniczych i chłopskich. Bardzo rzadko brali dzieci z rodzin inteligenckich, a ci, którzy mieli wśród przodków szlachciców, nie mogli nawet o tym marzyć. Wśród korpusu oficerskiego byli jednak ludzie szlacheckiego pochodzenia, oficerowie armii carskiej, którzy przeszli na stronę Rosji Sowieckiej. Nazywano ich ekspertami wojskowymi.
Dzień Armii Czerwonej w tamtych latach nie był dniem wolnym. To było święto zawodowe, podczas którego gratulowano tylko żołnierzom i oficerom. Nie było też zbyt zwyczajnie urządzać w tym dniu świąteczne uczty.
Po Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej Armia Czerwona została przemianowana na Armię Radziecką. W związku z tym zmieniła się również nazwa święta. Od 1949 r. aż do rozpadu Związku Radzieckiego był nazywany Dniem Armii Radzieckiej i Marynarki Wojennej. Mniej więcej do początku lat 60. nadal uważano je za święto wyłącznie wojskowe. Gratulowano nie tylko mężczyznom. Wśród żołnierzy było sporo kobiet, zwłaszcza wśród byłych żołnierzy na froncie. W tym dniu odbywały się uroczyste spotkania, koncerty, fajerwerki urządzano w dużych miastach w „okrągłych” terminach.
Tradycja gratulowania wszystkim mężczyznom tego dnia powstała w latach 60-tych. Faktem jest, że mężczyźni nie mieli własnego święta, a Międzynarodowy Dzień Kobiet był obchodzony dość szeroko. Pracownicy przedsiębiorstw, studenci i uczennice zaczęli wręczać prezenty tym, z którymi pracują lub studiują, prezenty, organizować koncerty i przyjacielskie spotkania.
Po rozpadzie ZSRR niektóre święta w ogóle przestały być obchodzone. Ale byli też tacy, którzy po prostu zmienili nazwę i treść. Dzień Armii Radzieckiej i Marynarki Wojennej stał się Dniem Obrońcy Ojczyzny. W 1995 roku przyjęto ustawę „W dniach chwały wojskowej (dni zwycięstwa) w Rosji”. Wskazano tam również dzień 23 lutego. Dzień Obrońcy Ojczyzny stał się dniem wolnym od pracy w 2002 roku.
Teraz Dzień Obrońcy Ojczyzny nie jest świętem wojskowym. To jest dzień wszystkich ludzi. Przedstawicielom silniejszej płci gratuluje się w domu iw pracy, wręcza im prezenty, organizuje dla nich koncerty i uroczystości. Jednak niektórym kobietom gratuluje się również tego dnia, ponieważ w wojsku jest ich jeszcze dużo. Ten dzień obchodzony jest nie tylko w Rosji, ale także w niektórych krajach byłego Związku Radzieckiego.
