1 maja 1886 r. robotnicy w amerykańskim mieście Chicago zaprotestowali przeciwko istniejącym warunkom pracy. Ludzie domagali się skrócenia dnia pracy do 8 godzin. Demonstracja zakończyła się gwałtownymi starciami z organami ścigania i egzekucją czterech niewinnych uczestników.
Trzy lata później paryski kongres II Międzynarodówki zaproponował utrwalenie tych tragicznych wydarzeń w historii świata. W czerwcu 1889 1 maja otrzymał status Międzynarodowego Dnia Solidarności Robotniczej. Zaproponowano, aby uczcić to poprzez zorganizowanie demonstracji z wysuwaniem postulatów społecznych. Pierwsze demonstracje poświęcone Dniu Solidarności Robotniczej odbyły się w Niemczech, Belgii, Włoszech, Hiszpanii i innych krajach. Głównym wymaganiem uczestników było, jak poprzednio, wprowadzenie 8-godzinnego dnia pracy na produkcji.
Nieco później w Rosji zaczęły się obchody 1 maja. Pierwsze lata odbywały się głównie w formie „Mayevoks”. W tym dniu wszyscy wyjeżdżali za miasto na pikniki, które oprócz rozrywki miały także charakter polityczny. Od początku XX wieku robotnicy zaczęli organizować wiece i demonstracje na centralnych ulicach i placach. A w 1918 roku pierwsze majowe święto uzyskało status oficjalnego i stało się znane jako Dzień Międzynarodówki. Corocznie i masowo zaczęto organizować wiece i procesje: brały w nich udział tysiące ludzi. Wraz z procesjami robotników demonstrujących sukcesy produkcyjne, na ulicach miast odbywały się defilady wojskowe. Aktywnie występowały zespoły kreatywne.
Po kolejnych 10 latach, w 1928 roku, święto rozszerzyło swoje ramy czasowe. Kraj obchodził już 2 Dni Międzynarodowe - 1 i 2 maja. Oba dni były dniami wolnymi: w pierwszym odbywały się wiece, koncerty, procesje i demonstracje, w drugim zwykle wychodzili na wieś i jeździli zwiedzać.
W czasie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej nie obchodzono 1-go Maja, ale w latach powojennych odżyła tradycja organizowania zebrań i procesji. Masowe demonstracje odbywały się pod hasłami, które z trybuny głosili politycy, weterani i liderzy produkcji. Od połowy lat pięćdziesiątych w telewizji zaczęto transmitować procesje i parady robotników. W 1970 roku święto zmieniło nazwę na Międzynarodowy Dzień Pracy. Wyrażało to inny ładunek semantyczny, który został teraz zainwestowany w celebrację.
Wraz ze zmianą ustroju politycznego w Rosji Dzień Majowy stracił swój ideowy charakter, a w 1992 roku władze zmieniły nazwę 1 maja na „Święto Wiosny i Pracy”. W 2001 roku 2 maja przestał być dniem wolnym. Tradycja organizowania wieców i demonstracji 1 maja przetrwała do dziś w wielu częściach świata: w Rosji, wielu krajach europejskich, w Afryce i Ameryce.
