Święto wstawiennictwa Najświętszej Bogurodzicy jest jednym z najbardziej czczonych świąt wśród prawosławnych. Opiera się ona na legendzie, że w roku 910, podczas oblężenia Konstantynopola przez wrogów św. Andrzeja, podobno pojawiła się Matka Boża, modląc się za miasto i jego mieszkańców. Skończywszy modlitwę, Matka Boża zdjęła z głowy pelerynę i rozłożyła ją na zgromadzonych, jakby biorąc ludzi pod swoją opiekę i patronat. Miasto wytrzymało oblężenie, niebezpieczeństwo zniknęło. Szczęśliwi mieszczanie przypisali ten pomyślny wynik wstawiennictwu Matki Bożej.
Nie wiadomo, od którego roku w Rosji zaczęto obchodzić to święto. Wielu badaczy kojarzy to z osobowością księcia Andrieja, który przeszedł do historii pod pseudonimem „Bogolyubsky”. Ten książę, przeczytawszy o cudownej wizji w Życiu Andrzeja Głupca, nakazał swoim dekretem świętować Opiekę Matki Boskiej i budować kościoły na jego cześć. Tak powstał na przykład wspaniały zabytek historii i architektury XII wieku - kościół wstawiennictwa na Nerl. Mimo skromnych rozmiarów robi wrażenie dzięki precyzyjnie wykalibrowanym proporcjom, rzeźbionym reliefom na ścianach, a także dzięki bardzo dobrze wybranemu miejscu pod budowę - praktycznie u zbiegu rzek Nerl i Klyazma. Nic dziwnego, że świątynia ta wciąż przyciąga uwagę wielu nie tylko wiernych, ale także turystów.
Cóż, chyba najbardziej znanym pomnikiem poświęconym wstawiennictwu Dziewicy jest słynna katedra wstawiennicza na Placu Czerwonym w Moskwie, lepiej znana jako katedra św. Bazylego Błogosławionego, zbudowana w drugiej połowie XVI wieku na cześć zdobycia Kazania przez wojska cara Iwana Groźnego.
Według kalendarza juliańskiego święto to obchodzono 1 października. W związku z tym zgodnie z kalendarzem gregoriańskim (nowy styl) obchodzony jest 14 października. Przez wiele stuleci dla chłopstwa, które stanowiło większość ludności Rosji, święto wstawiennictwa Matki Bożej symbolizowało koniec wszelkich prac polowych. Ludzie odpoczywali po ciężkiej i długiej pracy, przygotowując się na nadejście zimy. Święto Wstawiennictwa obudziło wśród nich legendy o starożytnych pogańskich świętach i zwyczajach, zwłaszcza że samo słowo „okrycie” dobrze kojarzyło się z białym kwiatem szronu, który od połowy jesieni leży na ziemi rano, zakrywając to. Od tego dnia, zgodnie ze starą tradycją, zaczęły się bawić wesela. Dlatego dziewczyna, która chciała wyjść za mąż, musiała o świcie tego dnia głośno powiedzieć: „Ojcze Pokrow! Przykryj ziemię śniegiem, a ja, młody człowiek, z narzeczonym!”
