Droga boleści, którą prowadzono Jezusa na Kalwarię, ma 14 przystanków. Z powodu zachodzących w tym momencie wydarzeń, smutna procesja zatrzymywała się tyle razy. Jednak w Ewangeliach wskazanych jest dziewięć z nich, a reszta żyje w tradycjach i legendach.
Szósty przystanek na żałobnej ścieżce należał do Weroniki. Połączyła się z tłumem towarzyszącym Chrystusowi, który niósł swój krzyż na ukrzyżowanie. W pewnym momencie wyczerpany Jezus upadł pod jego ciężarem. Potem Veronica przecisnęła się przez tłum, podbiegła do nieszczęśnika i dała mu chusteczkę, aby mógł otrzeć pot z twarzy.
Później, po powrocie do domu, Weronika odkryła, że w tej sprawie odcisnęła się twarz Jezusa Chrystusa. W ten sposób pojawił się obraz Zbawiciela, który nie został wykonany rękami.
Niektórzy historycy uważają, że legenda ta powstała wśród mnichów franciszkańskich nie później niż w XV wieku. Weronika, czczona już wtedy jako święta, została schwytana na płótnie włoskiego malarza XV-XVI wieku Lorenzo Costy. W ręku trzyma chusteczkę z twarzą Jezusa. Otóż niemiecki botanik Leonart Fuchs na cześć świętego nazwał całą rodzinę roślin imieniem Veronica. Było to w 1542 roku.
Niektórzy eksperci sugerują, że samo imię Veronica powstało z powodu pewnego zamieszania. Łacińska fraza vera icon, oznaczająca „prawdziwy obraz”, mogłaby zostać przekształcona w postać mityczną. Niemniej jednak po raz pierwszy historia św. Weroniki pojawiła się w apokryficznych Dziejach Piłata, datowanych na IV lub V wiek. Istnieje również opowieść, że moc uzdrawiania została przekazana honorarium Weroniki, czego doświadczył rzymski cesarz Tyberiusz, który z jego pomocą wyleczył swoją dolegliwość. Tak czy inaczej, wizerunek św. Weroniki w sukni, na której cudownie pojawiła się twarz Jezusa, znajdował się w prawie wszystkich średniowiecznych kościołach.
Dziś Kościół Katolicki upamiętnia św. Weronikę 4 lutego, Kościół Prawosławny – 12 lipca, co jednak nie dotyczy Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, w którym Weronika nie figuruje w oficjalnym kalendarzu. Ale fotografowie odnotowali ją jako swoich patronów. Wielu z nich, w zależności od wyznania, obchodzi 4 lutego lub 12 lipca jako święto zawodowe.
