Zapalona świeca zawsze była uważana za symbol odnowy. Ludzie wierzyli, że wszystkie kłopoty i trudy płoną w jego płomieniu. Z drugiej strony światło uosabia nowe życie, odrodzenie. Świece były kiedyś dostępne tylko dla osób zamożnych, trzymano je na specjalne okazje. Świece były zawsze zapalane w Boże Narodzenie i Sylwestra. Ta tradycja - oświetlania domów żywym ogniem - przetrwała do dziś.
W przeszłości ręcznie robiono i malowano świece przeznaczone na święta, takie jak Nowy Rok czy Boże Narodzenie. W tworzenie świec rzemieślnicy wkładają wszystkie swoje umiejętności, duszę i miłość. Takie przedmioty zawsze były bardzo drogie i bardzo cenne.
Jedna z legend mówi, że wcześniejsze świece były umieszczane przy oknie, aby były widoczne z daleka wszystkim podróżnikom podążającym za ich gwiazdą.
Jedna z zachodnich tradycji wiąże się z zapalaniem świec przed Nowym Rokiem. W przeddzień święta najmłodszy gość (lub najmłodszy członek rodziny) wraz z najstarszym obszedł cały dom i zapalił wiele różnokolorowych świec w każdym pokoju.
W dawnych czasach w sylwestra trzeba było zgasić wszystkie stare światła (świece, pochodnie, paleniska) i zapalić nowe. Jednocześnie taki rytuał rozpalania, jaki był potrzebny, wykonywany był wyłącznie z czystego (świeżego) płomienia, aby w nadchodzącym roku wszystko przyczyniło się do odrodzenia.
Liczne legendy mówią, że ludzie w świąteczną noc patrzyli na gwiazdy i wierzyli, że dzięki magicznemu światłu będą mogli żyć w nowym cudownym świecie, będą mogli stać się piękniejsi, mądrzejsi i silniejsi. Dlatego na czubku drzewa umieszczono gwiazdę, która kojarzyła się z niebiańską kometą, z posłańcem Nieba, na zawsze łączącą ludzi i gwiazdy. Aby zachować jedność ciał niebieskich i człowieka, na świątecznym drzewie zapalono wiele migoczących świec płonących przez całą dobę. Były rodzajem symboli zjednoczenia ziemskiego i niebiańskiego światła.
